اولين نشانه های حضور دف به عهد ساسانی برمی‌گردد. در زبان پهلوی"دف" را "دپ"
می ناميدند. تصاويری از "دپ" در نقاشی‌های قبل از ميلاد مسيح يافت شده است.
این ساز دارای جايگاهی وي‍‍ژه در موسيقی عرفانی ايران، حتی قبل ازپيدايش
صوفی گری بوده است.
دف سازی است کوبه ای با صفحه ای بزرگ و با صدايی نرم و عميق که در موسيقی سنتی
و جديد ايرانی جهت همراهی سازهای ديگر و گاهی بصورت همنوازی چندین دف به كار می رود.
دف دارای طوقه ای نازك از جنس چوب است که لایه‌ای از پوست بر روی آن كشيده می‌شود و در
قسمت داخلی
طوقه حلقه‌هایی فلزی آویزان می گردد. برای نواختن دف، آن را با دو دست به موازات شانه‌ها
بلند می‌كنند و جهت ايجاد نواهای مختلف با عمق و رنگ‌های متفاوت صوتی بوسيله انگشتان
به نقاط مختلفی از پوست ضربه می‌زنند.
:: موضوعات مرتبط:
<-CategoryName->
:: برچسب‌ها:
<-TagName->
نویسنده :
تاریخ : 29 شهريور 1391برچسب:
تبادل
لینک هوشمند
